Voorleesverhaaltje | Prinses Desiree

Dit verhaal gaat over Prinses Desiree, een reekalfje die in het Nationaal Park Dwingelderveld woont. Het einde van de zomer komt eraan, wat betekent dat haar eerste schooldag steeds dichterbij komt.

De meeste reekalfjes die in Nederland wonen, leren alles wat ze moeten weten van hun ouders. Voor de kalfjes uit het Dwingelderveld ligt dit anders: zij moeten allemaal een jaar naar school. Het Dwingelderveld is het grootste natte heidegebied van de hele wereld en koningin Rea, de moeder van Desiree, wil dat de inwoners van dit natuurgebied goed voor de dag komen. Op school leren de kalfjes welke kruiden ze wel en niet mogen eten, waar ze wel en niet kunnen zwemmen en welke dieren hun vrienden of juist hun vijanden zijn.

Voor Desiree is vooral het sporten belangrijk, de hele zomer heeft ze geoefend. Ze wil er zeker van zijn dat ze hoger kan springen, sneller kan rennen en verder kan zwemmen dan de rest van de klas. Ze moet haar naam als prinses waarmaken, vindt ze. Meestal oefent ze in haar eentje, maar soms kan ze haar vriendinnetje Lila overtuigen om mee te gaan.

“Lil, kom nou mee. We hebben nog maar twee dagen. We moeten echt nog proberen om over het hek bij de dassenburcht te springen”, zegt Desiree ongeduldig.

“Desi, we moeten straks koken voor de rest van de sprong*, dat redden we nooit meer. We hoeven heus niet zo hoog te kunnen springen hoor”, zucht Lila. De hele tijd overtroefd worden door haar fanatieke vriendin, daar heeft ze vandaag even echt geen zin in.

“Nou dan ga ik wel alleen. Dat stomme koken kan me gestolen worden.” Met snelle, sierlijke sprongen zet Desiree koers richting het hek bij de burcht. ‘Hier heb ik de hele zomer voor geoefend, dat laat ik niet verpesten door dat stomme koken. De meester en de rest van de klas zullen wel opkijken als ze me straks zien springen tijdens de eerste sportles’, denkt Desiree tevreden.

Dan ziet ze Koen staan, een kalf uit een andere sprong dan die van haar en Lila. Ook hij begint over twee dagen op school. Ze heeft hem veel zien oefenen deze zomer en ze is best onder de indruk – al zou ze dat natuurlijk nooit hardop zeggen.

“Wat doe jij hier? Ik wil hier graag oefenen en daarbij kan ik geen pottenkijkers gebruiken”, roept Koen haar al vanaf ver toe.

“Dat is dan pech. Ik ga niet weg voordat ik over dit hek gesprongen ben”, antwoordt Desiree.

“Goed dan, laat maar zien wat je kan. Ik wacht wel”, zegt Koen stoer. Stiekem bewondert hij de vastberadenheid van de prinses en is hij heel benieuwd of het haar wél gaat lukken om over het hek te springen. Zijn eigen pogingen zijn allemaal mislukt.

Eigenlijk vindt Desiree het heel spannend. Ze had bedacht om het hek eerst nog wat beter te bestuderen, maar ze wil zich niet laten kennen. Ze schraapt met haar rechtervoorpoot over de grond, neemt een goede aanloop, buigt haar voorpoten en met alle kracht die ze in zich heeft, zet ze af met haar achterste poten. Maar… het is niet genoeg. Desiree valt met een harde klap op de grond.  

Koen rent meteen op haar af. “Gaat het wel Desiree?”, vraagt hij geschrokken.

“Ja hoor, niks aan de hand”, antwoordt Desiree terwijl ze haar tranen probeert in te houden. Haar voorpoten doen pijn. Het is haar niet gelukt om over het hek te springen. En het ergste van alles: ze is afgegaan voor de ogen van Koen. Straks vertelt hij aan iedereen uit de klas dat de prinses gevallen is. En ze vindt het al zo spannend om naar school te gaan.

“Weet je het zeker?”, vraagt Koen voor de zekerheid.  

Dan lukt het Desiree niet langer haar tranen te bedwingen. “Wil je alsjeblieft niks zeggen tegen de anderen uit onze klas maandag?”, barst ze in snikken uit. “Straks lacht iedereen me uit.”

“Dat zou ik nooit doen” zegt Koen verbaasd terwijl hij Desiree omhoog helpt. “Ik vind het juist knap dat je het hebt geprobeerd. Bij mij was het al twee keer mislukt. Zullen we anders morgen samen verder oefenen?”

Desiree bloost door haar tranen heen. Dit had ze niet verwacht. Ze dacht dat Koen haar een verliezer zou vinden. En wat heeft hij eigenlijk lieve ogen, denkt ze, terwijl ze verlegen omhoogkijkt.

“Eh, dat is goed”, stamelt ze.

“Gaat het lukken om thuis te komen, denk je?”

“Ja, ja, dat komt wel goed” antwoordt Desiree terwijl ze voorzichtig een paar pasjes zet. Haar voorpoten doen ineens een stuk minder pijn.  

“Goed, dan zie ik je morgen om tien uur! Oh trouwens, denk maar niet dat ik je ga laten winnen”, lacht Koen plagerig terwijl hij wegspringt.

Met een glimlach op haar gezicht springt ook Desiree naar huis. Morgen gaat ze samen met Koen springen. Springen met Koen. Koen.

*sprong: zo noem je de groepjes waarin reeën leven.

Dit verhaal is geschreven door Aafke Eppinga
De illustraties zijn getekend door Alieke Eising